Terapia czaszkowo-krzyżowa (craniosacral therapy) wywodzi się z osteopatii. Za jej twórców uważa się Williama Sutherland’a, Johna Upledger’a i Franklina Sills’a.

Istotą terapii jest uaktywnianie wewnętrznych zasobów człowieka, umożliwiających mu powrót do zdrowia i równowagi.

Podczas wspólnej pracy odwołujemy się do wrodzonej siły życiowej jaką posiada każdy z nas. Terapeuta ma do dyspozycji wiele technik, zarówno diagnostycznych, umożliwiających sprawdzenie stanu pacjenta, jak i stymulujących procesy zdrowienia. Ostatecznym celem terapii jest powrót do pełnej równowagi na każdym poziomie.

Istotą życia jest ruch. W ujęciu terapii czaszkowo-krzyżowej tym ruchem życia jest oddech i to głównie z nim pracuje terapeuta.

W ujęciu biodynamicznym terapii pracujemy z trzema rodzajami oddechu. Pierwszym z nich jest podstawowy rytm czaszkowy. Cykl tego oddechu trwa od 5 do 8 sekund, a jego rytmiczność objawia się w przepływie płynu mózgowo-rdzeniowego i subtelnego ruchu układu kostnego i wszystkich tkanek miękkich. Szczególnie istotne jest nasłuchiwanie kości krzyżowej i układu kostnego czaszki. Każda tkanka ma swój własny wzorzec ruchu.

Mamy więc do czynienia z dodatkowym rytmicznym ruchem ciała, który nie jest oddechem płucnym, ani ruchem ciała związanym z biciem serca i przepływem krwi przez tętnice. Dwa kolejne oddechy życia to tzw. średni i długi pływ (z cyklem trwającym odpowiednio 24 i 100 sekund).

Terapeuci najczęściej pracują w dłuższych pływach. Są one znacznie subtelniejsze w odczuwaniu i wymagają od terapeuty specyficznego stanu, który można porównać do głębokiej medytacji. Praca z tym oddechem życia daje możliwość pobudzenia znacznie głębszych i potężniejszych zasobów u pacjenta, niż w przypadku podstawowego rytmu czaszkowego.

---

Zapraszam do kontaktu:
Paweł Robaszkiewicz
– fizjoterapia,
– terapia czaszkowo-krzyżowa,
– kontakt, Poznań